Φαράγγι Κατσικαντάρας (απογευματινή)

 Τις ζεστές ημέρες του Ιουλίου δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη επιλογή για απογευματινή πεζοπορία. Την οργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, στο φαράγγι Κατσικαντάρα, μεταξύ Καλού Χωριού και Πρίνας.

Το φαράγγι Κατσικαντάρα είναι ένας κρυμμένος θησαυρός του Μεραμπέλλου, εύκολα προσβάσιμος όλη τη διάρκεια του χρόνου, με πανέμορφη φύση, νερό και υπέροχη θέα. Ιδανικό για όποιον θέλει μια σύντομη, αλλά πλούσια εμπειρία στη φύση. Φαντασθείτε ότι ξεκινήσαμε στις 5:30 το απόγευμα της Κυριακής, περπατήσαμε σχεδόν για 3 ώρες και δεν μας είδε ο ήλιος! Οι δύο ώρες ήταν μέσα στο φαράγγι και η μία ώρα ήταν στο χωματόδρομο της επιστροφής..

Μου είναι δύσκολο να περιγράψω την ομορφιά του φαραγγιού. Όσο εντυπωσιακές και αν είναι οι λέξεις, δεν μπορούν ποτέ να περιγράψουν ό,τι βλέπουν τα μάτια μας και ό,τι μπορούμε οι ίδιοι να ζήσουμε. Εντυπωσιάζει η οργιώδης βλάστηση, –που άριστα συναγωνίζεται το πολυδιαφημισμένο φαράγγι του Ρίχτη-, αλλά και το νερό που, ακόμα και τώρα, Ιούλιο μήνα, αλλά και όλο το καλοκαίρι, θα συναντήσουμε. Εδώ κι εκεί κολύμπες νερού, σε μία από τις οποίες υπάρχει και κάποια μικρή ροή. Βέβαια το πιο εντυπωσιακό του φαραγγιού το είδαμε όταν φτάσαμε στην πιο μεγάλη λιμνούλα, στη βάση ενός τεράστιου βράχου. Μέσα της είδαμε να κολυμπά ένα χέλι!

Κάποια στιγμή συναντήσαμε το καλντερίμι που συνέδεε κάποτε την Πρίνα με το Καλό Χωριό. Είναι ένα από τα πιο όμορφα της περιοχής μας, έτσι όπως έχει αναδειχθεί και καθαριστεί από τη ΔΑΕΑΝ. Περνά μέσα από το πευκόδασος και τα εντυπωσιακά βράχια, με θέα στον κόλπο του Μεραμπέλλου και την Ψείρα. Πλησιάζοντας την Πρίνα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το χωματόδρομο. Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα που απόλαυσαν οι 7 πεζοπόροι.

 

Πως έπιαναν κάποτε τα χέλια!

Για τα χέλια, που είδα στο φαράγγι της Κατσικαντάρας, αξίζει να αναφέρουμε ότι τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι κόβανε ατσουμαλιές (Euphorbiacharacias), ένα θαμνώδες φυτό από τους βλαστούς του οποίου, όταν κοπούν, τρέχει γαλακτώδης χυμός, ο οποίος ερεθίζει το δέρμα. Η περιοχή της Κριτσάς είναι γεμάτη!

Τι έκαναν; Μάζευαν ατσουμαλιές, τις πολτοποιούσαν και τις έριχναν σε σημεία που γνώριζαν ότι υπήρχαν χέλια. Το αποτέλεσμα είναι αυτά να ζαλίζονται και να πιάνονται πιο εύκολα! Σήμερα, βέβαια, τέτοιες πρακτικές έχουν εκλείψει, αφού θεωρούνται επιβλαβείς για τα οικοσυστήματα και απαγορεύονται από τον νόμο.

ΛΕΩΝ.Κ.

ΥΓ: Άλλη χρήση της ατσουμαλιάς ήταν 1-2 σταγόνες από το «γάλα» της, μέσα σε ένα ποτήρι νερό για την αντιμετώπιση της…δυσκοιλιότητας. Δεν συμβουλεύουμε τη χρήση αυτή.

*Δείτε εδώ το άρθρο του Λεωνίδα στην Ανατολή: https://www.anatolh.com/topikanea/agiosnikolaos/sto-drosero-faraggi-katsikantara-toy-kaloy-chorioy/

ΑΡΧΗΓΟΣ: Γιώργος Πόθος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Λεωνίδας Κλώντζας

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: Μ. Μετζογιαννάκη

ΒΙΝΤΕΟ: ----------

ΧΑΡΤΗΣ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΣ : --------------